Winkeldiefstal

Beste Albert Heijn,

Ik beken. Ik heb me een keer schuldig gemaakt aan winkeldiefstal. Ik was zes jaar oud en stond achter mijn moeder bij de kassa. Toen zij en het kassameisje even niet opletten, heb ik een Tweetie-speldje gepikt. Dat kreeg je gewoonlijk alleen als je voor tien gulden boodschappen had gedaan.

Ik weet: het was een grote fout van me. Ik had het niet moeten doen. Maar ik ben er destijds voor gestraft. Toen mijn moeder mijn criminele daad ontdekte, sleurde ze me aan een hand mee naar de bedrijfsleider waar ik, met schaamrood op de wangen, stamelend moest opbiechten wat ik had gedaan.

Dit, beste Albert Heijn, vond 48 jaar geleden plaats. En niet eens in uw winkel, maar in de Vivo. En toch, toch sta ik kennelijk bij u te boek als notoire winkeldief.

Hoe is het anders te verklaren dat ik elke keer opnieuw, wanneer ik mijn bonuskaart langs de zelfscankassa haal en wil gaan betalen, een pop-up krijg dat iemand mij gaat controleren? Het maakt niet uit op welk tijdstip ik kom, hoeveel boodschappen ik heb gedaan of bij welke scankassa ik sta. Iedere keer opnieuw word ik eruit gepikt voor de ‘willekeurige controle’. En was het vroeger afdoende dat er drie of vier producten uit mijn zorgvuldig ingepakte tas werden gevist, tegenwoordig wordt alles uitgepakt.

Dat is irritant. Vooral ook, omdat het nogal eens gebeurt dat ik, wanneer ik mijn tas zuchtend voor een tweede keer inpak, per ongeluk iets laat liggen. Daar kom ik meestal pas thuis achter.

Beste Albert Heijn. De maat is vol. Ik heb besloten niet meer naar uw supermarkt te gaan. Het kost me te veel tijd en maakt me veel te chagrijnig. Ik ga voortaan naar de Jumbo. Daar word ik tenminste gewoon als klant behandeld. Daar hebben ze me kennelijk wel vergeven dat ik ooit iets uit een supermarkt stal. Een Tweetie-speldje. Waar ik trouwens geen plezier van heb gehad. Ik heb het destijds terug gegeven.